Γεια σας αγαπητοί αναγνώστες του COM -Χ. Είμαι ο Yiatsek και θα αφιερώσω αυτή την στήλη σκιαγραφώντας τον συγγραφέα Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν στο πασίγνωστο μυθιστόρημα του « Το Σιλμαρίλλιον ». Όλοι μας γνωρίζουμε πιστεύω αρκετά καλά τον συγγραφέα ιδιαίτερα για το δημοφιλές έργο του «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» του οποίου η τριλογία παιζόταν τα προηγούμενα χρόνια στις αίθουσές μας. Ποιος είναι όμως πραγματικά ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν ;
Ο Τζων Ρόναλντ Ρόϋελ Τόλκιν είναι γνωστός για το πολυσύνθετο συγγραφικό του έργο και ιδιαίτερα για την αθάνατη δημιουργία του: τον κόσμο της Μέσης Γης. Παράλληλα, ήταν ένας σπουδαίος ακαδημαϊκός, καθηγητής της Παλαιοαγγλικής (Άγγλο-Σαξονικής) της Έδρας Ρώλιγκσον και Μπόσγουορθ στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Μεγάλο μέρος της δύναμης των γραπτών του οφείλεται στην εκτεταμένη του γνώση της αγγλικής γλώσσας και στην βαθιά κατανόηση των μύθων. Γεννήθηκε στο Μπλουμφοντέιν της Ελεύθερης Πολιτείας της Οράγγης (μέρος της σημερινής Νοτίου Αφρικής), στα τέλη του 19ου αιώνα (3-1-1892).
Από μικρός αγαπούσε να διαβάζει παραμύθια και είχε διαβάσει το Μαγεμένο Αυλό, την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων, το νησί των θησαυρών κ.α. αλλά οι ιστορίες που τον συγκινούσαν ήταν ιστορίες με ινδιάνους, τόξα, βέλη και ιστορίες με δράκους. Σε κάποια διάλεξη το 1938 είχε πει «Αγαπούσα τα παραμύθια από τότε που έμαθα ανάγνωση και επιθυμούσα βαθιά να διαβάζω για δράκους αν και δεν τους ήθελα στην γειτονιά». Η απώλεια της μητέρας του, του στοίχισε πολύ και η θρησκεία πήρε την θέση της αγάπης του προς το πρόσωπό της. Ο Τόλκιν άρχισε να αναζητά τον κοινό σκελετό πίσω από όλες τις γλώσσες και άρχισε να σπουδάζει φιλολογία, την επιστήμη του λόγου. Έφτιαχνε δικές του λέξεις πάνω σε ελληνικά πρότυπα και επινοούσε δικά του αλφάβητα. Μάλιστα στο σχολείο του είχε ανεβάσει την Ειρήνη του Αριστοφάνη και ο ίδιος είχε το ρόλο του Ερμή. Σπούδασε στο κολέγιο Exeter στην Οξφόρδη και εκείνη την εποχή ανακάλυψε και τα φινλανδικά από τα οποία μετά προήλθε η « Quenya », η υψηλή γλώσσα των ξωτικών. Το 1913 έπεσε στα χέρια του μια ανθολογία αγγλοσαξονικών θρησκευτικών ποιημάτων. Ένα δίστιχο του έκανε φοβερή εντύπωση :
«Χαίρε, Εαρέντελ, λαμπρότερε των αγγέλων / πάνω από την μέση-γη σταλμένος στους ανθρώπους»
Ο Τόλκιν πίστευε ότι στο συγκεκριμένο ποίημα αναφερόταν στον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, θεωρούσε όμως ότι Earendel αρχικά ήταν το όνομα του Αυγερινού, του άστρου τη Αφροδίτης. Αργότερα ασχολήθηκε με την μελέτη των αρχαίων νορβηγικών ή ισλανδικών ( Norse ). Το 1914 έγραψε ένα ποίημα με τίτλο «Το ταξίδι του Εαρέντελ, του Εσπερινού Άστρου» όπου υπήρχε και η αρχή της μυθολογίας του Τόλκιν : το ταξίδι του άστρο-πλοίου στον ουρανό και η ιδέα του άστρο-ναυτικού που ξεπετιέται από τις πύλες της νύχτας και ταξιδεύει στον ουρανό. Στο ποίημα υπάρχουν στοιχεία που συναντούμε αργότερα στο Σιλμαρίλλιον.
Παντρεύτηκε νέος την παιδική του φίλη Ήντιθ Μπράτ που ήταν κατά δύο χρόνια μεγαλύτερή του. Ο γάμος τους ήταν πολύ ευτυχισμένος και η Ήντιθ αποτέλεσε το πρότυπο του για τη Λούθιεν του " Σιλμαρίλλιον ". Το 1917 άρχισε να γράφει το μεγάλο έπος το Σιλμαρίλλιον και πίστευε από μια άποψη πως γράφει την αλήθεια. Βέβαια δεν πίστευε πως τα όντα που περιέγραφε, ξωτικά, νάνοι, Ορκ υπήρξαν ποτέ ή ότι έκαναν αυτά που έγραψε αλλά ένιωθε ότι οι ιστορίες του ήταν η ενσάρκωση μιας βαθιάς αλήθειας. Δεν έγραφε όμως αλληγορία. Κάπου γράφει για τις ιστορίες που υπάρχουν στο Σιλμαρίλλιον «Οι ιστορίες εμφανίζονται στο νου μου σαν δεδομένα κι έρχονται ξεχωριστά σαν κρίκοι σε μια αλυσίδα.και πάντα είχα της αίσθηση πως κατέγραφα κάτι που ήδη υπήρχε εκεί κάπου και πως δεν το επινοούσα.» Στις 2 Σεπτεμβρίου 1973, άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 81 ετών. Είναι θαμμένος στο κοιμητήριο της Οξφόρδης, δίπλα στη γυναίκα του. Οι τάφοι τους, εκτός από τα κανονικά ονόματα, γράφουν και τα ονόματα των δύο διασημότερων μυθικών εραστών που δημιούργησε: του Μπέρεν και της Λούθιεν. Εκτός από τον κύριο κορμό των έργων της "Μέσης Γης", ο Τόλκιν έχει γράψει θαυμάσια παιδικά βιβλία, που διαβάζονται ευχάριστα από "παιδιά" κάθε ηλικίας. Υπάρχουν επίσης μεταφράσεις του από την Άγγλο-Σαξονική και πολλά επιστημονικά δοκίμια. Το Σιλμαρίλλιον πρωτοεκδόθηκε το 1977 από τον γιο του τον Κρίστοφερ Τόλκιν.
Το Σιλμαρίλλιον, αν και εκδόθηκε τελευταίο και μάλιστα μετά το θάνατο του Τόλκιν, είναι πρώτο χρονικά και σαν σύλληψη και σαν περιεχόμενο. Είναι η ιστορία της Πρώτης Εποχής , στην οποία αναφέρονται κατά καιρούς οι ήρωες του Άρχοντα των δαχτυλιδιών , όπως ο Έλροντ και η Γκαλάντριελ που ζούσαν από τότε. Το Σιλμαρίλλιον αποτελεί τη βάση της κοσμογονίας του Τόλκιν. Αναφέρεται στη δημιουργία της Μέσης-γης και στις πρώτες Εποχές πολύ πιο παλιά από την εποχή που διαδραματίζονται τα γεγονότα του Άρχοντα των δαχτυλιδιών (Τρίτη Εποχή). Στο βιβλίο περιέχονται, εκτός από την ιστορία των Σιλμαρίλλ, των πετραδιών που έφτιαξε ο Φέανορ, η Μουσική των Άινουρ, η ιστορία των Βάλαρ, η πτώση του Νούμενορ και ένα κεφάλαιο αναφορικά με τα Δαχτυλίδια της Δύναμης και την Τρίτη Εποχή. Μας διηγείται επίσης πώς ο Πρώτος Σκοτεινός Aρχοντας, ο Μόργκοθ, έκλεψε τα πετράδια και τα έβαλε στη Σιδερένια του κορόνα, στο φρούριο της Aνγκμπαντ και πώς ο Φέανορ και οι δικοί του ξεκίνησαν ένα ατελείωτο και απελπισμένο πόλεμο εναντίον του μεγάλου Εχθρού για να τα πάρουν πίσω. Στο βιβλίο, εκτός από την Πτώση του Νούμενορ υπάρχει επίσης και η υπέροχη ιστορίας αγάπης του Μπέρεν και της Λούθιεν .
Η χρονολόγηση των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στο ευρύτερο έργο του καθηγητή Τόλκιν που αφορά τη Μέση-γη , βασίζεται εν πολλοίς στην ιδέα των "Εποχών του Κόσμου". Οι "Εποχές", λοιπόν, είναι ένας τρόπος με τον οποίο οι σοφοί και χρονογράφοι της Μέσης-γης ( της Γκόντορ ή των Ξωτικών) μετρούσαν τα χρόνια. Υπολογίζονταν με βάση την υποτιθέμενη δημιουργία του Ήλιου και της Σελήνης από τους Βάλαρ , σύμφωνα με την παράδοση των Ξωτικών, γι 'αυτό και λέγονται και Εποχές του Ηλίου. Ξέρουμε άλλες τρεις γνωστές που ακολούθησαν. Πριν όμως από όλα αυτά, προηγήθηκαν άλλες δύο πρώτες εποχές: Η Εποχή των Βάλαρ, όπου παρόλο που κρατάει 35000 χρόνια, δεν έγιναν πολλά πράγματα πέρα από τη διαμάχη των Βάλαρ και το σχηματισμό της Γης πριν τη δημιουργία του Βάλινορ και τη γέννηση των Δύο Δέντρων . Ακολουθεί η Εποχή των Δέντρων και λέγεται έτσι γιατί όπως φώτιζαν αποτελούσαν τρόπο μέτρησης του χρόνου. Η Βάρντα έφτιαξε τα άστρα και ξύπνησαν τα Ξωτικά. Κάποια από αυτά πήγαν στο Βάλινορ. Η Εποχή αυτή περιλαμβάνει 3 εποχές της Αιχμαλώτισης του Μέλκορ που κράτησαν 1000 χρόνια η κάθε μια. Όταν ελευθερώθηκε δηλητηρίασε τα Δέντρα, έκλεψε τα Σιλμαρίλλ του Φέανορ,και ο τελευταίος ξεκίνησε για τη Μέση-γηπερίπου στο 15000ο έτος για να τα πάρει. Η Πρώτη Εποχή λοιπόν ξεκίνησε με τη δημιουργία του Ήλιου και της Σελήνης και την επιστροφή των Νόλντορ υπό τον Φέανορ στη Μέση-γη για να βρουν τα Σιλμαρίλλ. Κράτησε 600 περίπου χρόνια και τελείωσε με την ήττα του Μόργκοθ . Η Δεύτερη Εποχή , κατά τη διάρκεια της οποίας οι άνθρωποι αποίκισαν το Νούμενορ,κράτησε 3400 περίπου χρόνια και τελείωσε με την πρώτη πτώση του Σάουρον από τον Ισίλντουρ στον Πόλεμο της τελευταίαςΣυμμαχίας. Η Τρίτη και πιο γνωστή, κράτησε 3020 περίπου χρόνια και τελείωσε με τα γεγονότα του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών,που οδήγησε στην καταστροφή του Δαχτυλιδιού και του Σάουρον.Η Τέταρτη δεν ξέρουμε πόσο κράτησε ούτε τι έγινε κατά τη μεγαλύτερη διάρκειά της. Το τελευταίο πράγμα που ξέρουμε είναι ο θάνατος του Ελντάριον, του γιου του Άραγκορν,στο 220ο μόλις χρόνο της Εποχής αυτής. Δηλαδή σχετικά στην αρχή της, εφόσον θα κράτησε τόσα χρόνια όσα οι προηγούμενες ή και παραπάνω. Φυσικά δεν ξέρουμε ούτε για την Πέμπτη ή την Έκτη , πέραν του ότι ο Τόλκιν σε ένα γράμμα του έλεγε:
"Φαντάζομαι την απόσταση (μεταξύ της πτώσης του Barad-dur και των Ημερών μας) περίπου 6000 χρόνια: αυτό σημαίνει ότι βρισκόμαστε τώρα στο τέλος της Πέμπτης Εποχής, αν οι Εποχές είχαν περίπου το ίδιο μήκος όπως η ΔΕ και η ΤΕ. Αλλά έχουν, νομίζω, μικρύνει, και φαντάζομαι ότι είμαστε στο τέλος της Έκτης Εποχής, ή στην Έβδομη ."
Δείγμα γραφής : " «Θα είναι καλό το τέλος» φώναξε, «αν και θα είναι μακρύς και δύσκολος ο δρόμος! Αποχαιρετήστε τη δουλεία! Αποχαιρετήστε όμως και την ευκολία! Αποχαιρετήστε τους αδύναμους! Αποχαιρετήστε τους θησαυρούς σας! Θα κάνουμε άλλους περισσότερους. Ετοιμαστείτε να ταξιδέψετε χωρίς πολλές αποσκευές, πάρτε όμως μαζί τα σπαθιά σας! Γιατί θα πάμε ποιο μακριά από τον Όρομε και θα αντέξουμε πιο πολύ από τον Τούλκας, ποτέ δεν θα σταματήσουμε την καταδίωξη. Πίσω από τον Μόργκοθ ως την άκρη της γης! Πόλεμο θα έχει και μίσος αθάνατο. Όταν όμως θα έχουμε νικήσει και θα έχουμε πάρει πίσω τα Σιλμαρίλλ, τότε εμείς και μόνο εμείς θα είμαστε οι κύριοι του ακηλίδωτου Φωτός και αφέντες της ευδαιμονίας και ομορφιάς της Άρντα. Κανένας άλλος λαός δεν θα μπορεί να μας αφαιρέσει την εξουσία! "